یاد مجاهد شهید علاءالدین عترتی کوشالی قهرمان نامدار گیلان و کاندیدای مجاهدین، گــرامــی بــاد + برای اولین بار زندگی نامه پدر بزرگوارعترتی ها

• زندگینامه شهیدان
• 1385/10/14

مجاهد شهید علاءالدین عترتی کوشالی

محل تولد: لاهيجان

شغل: بازیکن تیم فوتبال

سن: 29

تحصیلات: -

محل شهادت: لاهیجان

تاریخ شهادت: 2-10-1360

محل زندان: -

زندگینامه شهید

---

مجاهد شهید علاءالدین کوشالی در لاهیجان در خانواده‌ای مذهبی بدنیا آمد، و از دوران کودکی با قرآن و نهج‌البلاغه آشنایی پیدا کرد. برخوردهای مستمرش با مردم، او را با مسایل اجتماعی و شکافهای عمیق طبقاتی و... آشنا کرد.

در سالهای ۴۹- ۵۰ که دانشجوی رشته تربیت‌بدنی در تهران بود، با مسایل سیاسی آشنا شد، و شروع حرکتهای گسترده و توده‌یی بر علیه رژیم شاه آغاز فصل نوینی در تاریخچه زندگی علاء بود. او با آگاهی وبا انگیزه‌ها ی ایدئولوژیک و سیاسی وارد صحنه مبارزات خلق بر علیه رژیم شاه شد.

وی در جریان قیام علیه رژیم شاه جوانان لاهیجان را برای شرکت در تظاهرات و اقدامات ضد رژیم سازماندهی می‌کرد، و نقش فعالی در برپایی تظاهرات و اعتراضات ضدحکومتی در لاهیجان داشت.

پس از انقلاب ۲۲بهمن، به‌دلیل محبوبیت مردمی‌اش در شورای شهر مسئول شد، و کمی بعد از پیروزی قیام از آنجا که سازمان مجاهدین را تبلور آرمانهای انقلابی و توحیدی می‌دانست، به سازمان پیوست.

او به‌دلیل انگیزه‌ها و تلاش بی‌دریغ اش در انجام وظایف و مسئولیتهای تشکیلاتی، مسئولیتهای بیشتری از سوی سازمان در لاهیجان به او سپرده شد.

علاء از همرزمان مجاهد شهید مشرف و دکتر پور مسأله گو بود، و در دوران انتخابات مجلس از طرف سازمان کاندیدای لاهیجان شد.

استقبال زیادی که از جانب مردم برای انتخاب او به‌عمل آمد بی‌سابقه بود، طوری که به‌رغم تقلبات زیاد رژیم مجبور شد نام او را برای دور دوم انتخابات اعلام کند.

اما خمینی خائن برای این‌که نمی‌توانست حتی یک مجاهد خلق را در مجلس کذایی‌اش تحمل کند، او را نیز حذف کرد.

مدتی بعد با خواهر مجاهد عصمت شریعتی ازدواج کرد واز آن پس این زوج مجاهد تا لحظه شهادت علاء مبارزاتشان را مشترکاًً ادامه دادند.

علاء و همسرش پس از ۳۰خرداد به‌دلیل تحت تعقیب بودن به تهران منتقل و پس از چندی به مشهد اعزام شدند.

اما پس از گذشت حدود سه هفته از ورود علا به مشهد، در یکی از خیابان‌ها و در هنگام اجرای یک قرار، مورد سوءظن پاسداران خمینی قرار گرفت و دستگیر شد.

در چند روز اول با هوشیاری و مقاومتی که نشان داد، مورد شناسایی دشمن قرار نگرفت، اما زمانی بعد از طریق عکس دوران مبارزات انتخاباتی‌اش شناخته شد و به لاهیجان منتقل شد.

داستان مقاومتهای او بعدها و پس از فرار ۲برادر مجاهدش که طرحش توسط خود او ریخته شده بود در همه شهر پخش شد.

دژخیمان خمینی دجال در لاهیجان به مدت ۴ماه او را مورد شکنجه و آزار قرار دادند، اما از ترس عکس‌العمل احتمالی مردم هراس داشتند او را اعدام کنند.

گفته می‌شود چندین بار که زندانبانان می‌خواسته او را برای اعدام ببرند، دیگر زندانیان اجازه نمی‌دادند و مقاومت می‌کردند.

اما دژخیمان پست خمینی سرانجام او را به بهانه این‌که ملاقاتی دارد از زندان به ساختمان دیگری منتقل کرده، و در آنجا ابتدا تیری به پایش می‌زنند و مدتی به همین حال رهایش می‌کنند.

پس از چندی به سراغش آمده و او را در داخل ماشینی گذاشته و در مسیر جاده‌یی جنگلی به راه می‌افتند، و در حالی که از بدن علاء خون خارج می‌شده تیر دیگری به او می‌زنند تا بدین ترتیب او را زجرکش کنند.

سپس یکی از دژخیمان گلوله دیگری به او شلیک می‌کند، دژخیمان دست و پای علاء را بسته در کیسه‌ای پیچیده و به پزشک قانونی می‌برند.

پزشک وقتی جسد علاء را می‌بیند وحشت‌زده اعتراض می‌کند «این جسد هنوز تکان می‌خورد»، اما سرانجام ساعاتی بعد علاء آرام می‌گیرد.

پیکر خونین این مجاهد را به خانواده‌اش تحویل می‌دهند، پیرمرد غسال که علاء را می‌شناخت (علاء در دوران تحصیل در موقع امتحانات برای درس خواندن به محیط خلوت گورستان می‌رفته و در شستن جسدها به پیرمرد غسال کمک می‌کرده) پس از دیدن جسد غرقه بخون او گریه کنان و بی‌تابانه از این کار اجتناب می‌ورزد... سرانجام در شب ۷دیماه ۶۰مجاهد شهید علاءالدین کوشالی در خلوت و تاریکی شب دفن می‌شود.

پس از شهادت او شهر تا یک هفته متشنج بود و نامه‌هایی که علاء از زندان به مردم و از جمله به ورزشکاران نوشته، در سطح شهر وسیعاً پخش شده و تأثیر به‌سزایی بر جای گذاشته است...

یادش گرامی

 ضمیمه:

 زندگی نامه پدر بزرگوار علاء کوشالی در یکی از سایت ها بشرح زیر آورده شد که در زیرعینا میاوریم 

آیه الله محمد کاظم (آقا ضیاء)عترتی کوشالی

 

       فقید سعید حضرت آیه الله حاج شیخ محمد کاظم عترتی کوشالی

فرزند حضرت آیه الله شیخ عبدالحسین عترتی کوشالی رضوان الله تعالی علیهم.

معظم له از معاریف و روحانیون مورد قبول شهر لاهیجان بود . مدتی درنجف ساکن گردید  در آنجا دوست صمیمی و هم مباحثه آیه الله آقا رضی شیرازی بود و این دوستی تا آخر عمرشان باقی ماند .

 سپس به لاهیجان نزد خانواده برگشت بعد به  مشهد و پس آنگاه  به حوزه تهران و قم وارد شد  سپس به لاهیجان برگشت و در مسجد شعر بافان به امامت جماعت پرداخت .

ایشان به مشهد مسافرت نمود و مدتی آنجا پناه برد تا قدری از آلامش کاسته گردد. پس از آن به تهران عزیمت نمود و مدتی در تهران بود و به خدمت نظام برده شد سپس با اصرار برادر بزرگتر خود  معمم گردید و عازم نجف گردید پس آنگاه به لاهیجان برگشت و از خانواده میرزا محمود واعظ ایجه ای اصفهانی همسر برگزید .  

 ثمره ازدواج مرحوم آقا ضیاء کوشالی و خانم صدیقه ایجه ای  8 فرزند بقرار ذیل بود :

نورالدین - علاء الدین - شمس الدین - نجم الدین - کمال الدین – مستوره – نسرین – لطیفه

و بالاخره مرحوم شیخ محمد کاظم ( آقا ضیاء ) با اینکه برادر کوچکتر بود ولی بواسطه بیماری در سال 1354 هجری شمسی دار فانی را وداع گفت ودر جوار پدر در قبرستان آسید محمد یمنی لاهیجان بخاک سپرده شد.

با یاد مجاهد شهید عصمت شریعتی مزینانی(کوشالی) از خانواده مادر کوشالی

با یاد مجاهد شهید عصمت شریعتی مزینانی(کوشالی)

• زندگینامه شهیدان
• 1387/01/19

مجاهد شهید عصمت شریعتی مزینانی(کوشالی)

محل تولد: مشهد

شغل: دانشجو روان شناسی

سن: 24

تحصیلات: -

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: 7-12-1359

محل زندان: -

زندگینامه شهید

---

مجاهد شهید عصمت شریعتی، در سال۱۳۳۶ در خانواده‌ای مبارز و مذهبی در مشهد به دنیا آمد. او خواهرزاده دکتر شریعتی بود و شرایط سیاسی خانوادگیش باعث شد در جریان مسایل و فضای اجتماعی -سیاسی از جمله در جریان اخبار مبارزات علیه رژیم شاه قرار بگیرد.

عصمت در جریان انقلاب ضدسلطنتی در تظاهرات و اعتصابها شرکت فعال داشت، طوری که در تظاهرات ۱۷دی سال۵۷ در مشهد دستگیر شد.

پس از پیروزی قیام وارد دانشگاه مشهد شد و در رشته روانشناسی ادامه تحصیل داد، و همزمان با آغاز فعالیت‌های علنی مجاهدین در مشهد، عصمت که از مدتها پیش با مجاهدین آشنا شده بود، به سازمان پیوست و در بخش امداد پزشکی شروع به فعالیت نمود.

وی مدتی نیز در بخش دانش آموزی سازمان در مشهد عهد‌ه‌دار مسئولیتهایی بود، مدتی قبل از ۳۰خرداد ۶۰ به‌دلیل شناخته بودن خود و همسرش مجاهد شهید علاءالدین کوشالی زندگی مخفی را برگزید.

پس از ۳۰خرداد نیز این زوج مجاهد در مشهد به فعالیت‌های انقلابی‌شان ادامه دادند، اما پس از مدت کمی علاء در جریان یک قرار دستگیر شد و به‌طور موقت رابطه عصمت با سازمان قطع گردید.

در زمانی که رابطه‌اش با سازمان قطع بود همراه با مادر مجاهد محترم ایجه‌ای (مادر کوشالی) مادر علاء در خانه‌یی اجاره‌ای با مشکلات زیاد زندگی کردند.

عصمت هیچگاه به زندگی عادی نیندیشید و پیوسته بی‌تاب مبارزه و وصل ارتباط با سازمان بود، و سرانجام در تهران با سازمان ارتباط برقرار کرد، اما ارتباط او با سازمان دیری نپایید و او در سر قراری دستگیر شد.

او زیر شدیدترین شکنجه سرفرازانه مقاومت و سرانجام پس از ۲۰روز مقاومت دژخیمان خمینی جلاد عصمت را به جرم دفاع از مواضع انقلابی و آرمانهای توحیدی مجاهدین خلق در تاریخ ۷اسفند۶۰ به همراه دهها تن دیگر از خواهران و برادران مجاهدش، به جوخه اعدام سپردند.

دژخیمان خمینی، جسد شکنجه و تیرباران شده او را مخفیانه دفن کردند تا به‌زعم خود آثار این جرم و جنایت خود را نیز پنهان کنند.

مجاهد شهید عصمت شریعتی مزینانی همسر مجاهد قهرمان شهید سرفراز مردم لاهیجان واز قهرمانان ورزشی ایران علا عترتی کوشالی که کاندیدای مجاهدین برای دور اول مجلس شورای ملی بود 

 

مادر کوشالی ویک حرف های بسیار عمیق وشنیدنی فرزندم! من مادر كوشالي هستم

مادر کوشالی ویک حرف های بسیار عمیق وشنیدنی 

فرزندم!  من مادر كوشالي هستم

(تلخيص يك مصاحبة تلويزيوني)نوشته حمید اسدیان

يادآوري: يك سال از پرواز مادر گذشت. مادري كه شير بود و شير پرورد و خودش هم شيرانه جنگيد و شيرانه مرد.

هميشه وقتي مي ديدمش محو محبتهايش مي شدم. به قدري مهربان بود كه آدم فكر مي كرد از بچگي با او بزرگ شده است. بعد كه بيشتر با او حشر و نشر پيدا كردم ديدم اين مهرباني از بزرگي روح او است. او به راستي انساني بزرگ بود و من كه بسيار با او نشست و برخاست داشتم اين واقعيت را به صورت بسيار ملموسي احساس مي كردم. 

مادر کوشالی محترم اژه ای مادر ۵شهید قهرمان مجاهد از لاهیجان 

مادر به واقع شير جنگنده اي بود كه قبل از هرچيز مبارزه و مجاهدت را انتخاب كرده بود. وقتي هم مي گويم انتخاب منظورم اين است كه روزمره دست در جيب مي كرد و بها را مي پرداخت. يك روز با فدا كردن چند عزيز دلبندش و يك بار در كنار فرزندان رزمنده اش در شهرها و كوهها و ارتش آزاديبخش و يك بار حاضر در پاريس و شهرهاي اروپا. مادر در هرجا كه جمعي از هموطنان بود و مقاومتي و اعتراضي  حضور داشت. لبخندش از آن هرآن كسي بود كه دلش براي مقاومت و فرزندان مجاهد و مبارزش مي تپيد. خانه اش خانه همه آنان بود كه دلي در گرو آزادي داشتند و آغوشش بر روي همه آناني باز بود كه دردي داشتند و جوياي محبتي بودند.

به هرحال يكي از روزهاي دشوار سال گذشته روزي بود كه به ما خبر دادند مادر در بيمارستان است و ما دانستيم كه كار از كار گذشته و دكترها گفتند كاري از دستشان برنمي آيد. روي تخت بيمارستان وقتي ديدمش همان جنگندگي بيداري را داشت. انگار نه انگار كه بيهوش است و هرگز هم به هوش نخواهد آمد. من هم اصلا دلم نمي خواست اين را باور كنم كه مادر ديگر صدايم نمي كند و از خاطراتش برايم نمي گويد. فقط چند لحظه طاقت آوردم به چهره اش نگاه كنم و از اتاقش زدم بيرون. بعد يكي دو سه روزي كار تمام شد. رفتيم خانه اش را جمع و جور كنيم. همه جاي خانه بوي او را داشت. يكي از سخت ترين كارهايي بود كه طي سالهاي اخير كرده ام. به هرحال يادش به خير. كه نه تنها مادر كه آموزگار خوبي بود.

همچنين در سال 1382 مصاحبه اي داشتم با مادر كوشالي كه در دو برنامه تلويزيوني پخش شد. پارسال آن مصاحبه را خلاصه و مدون و منتشر كردم كه در زير مي خوانيدش. حرفهاي مادري است كه هميشه در قلب ما زنده خواهد بود.

 

به نام خدا، به نام آزادي، به نام مردم ايران ، به نام ارتش آزاديبخش، فرزندم!  من مادر كوشالي هستم. چهار پسرم را از دست داده‌ام. يكي هم عروسم به نام عصمت شريعتي. و يكي هم منوچهر بزرگ بشر كه پسر خواهرم بود.

 اولين پسرم علا بود. 

مجاهد شهید علا کوشالی شهید قهرمان از لاهیجان
 

من از طريق اين پسرم با سازمان آشنا شدم . خودم هيچ آشنايي با سازمان نداشتم. اين پسر وقتي اولين بار به دانشگاه تهران رفت با سازمان آشنا شد. يك سالي طول نكشيد كه او را از دانشگاه اخراج كردند. بعد آمد رفت در دانشگاه عالي ورزش. او با اخلاق بسيار خوبي كه داشت با من حرف مي زد. شبها با من صحبت مي كرد. در رابطه با سازمان حرف مي زد. براي اولين بار اين علا بود كه از بچه ها و  از مسعود صحبت كرد. او من را با سازمان آشنا كرد، بعد مسئولم شد و من خيلي خوشحال شده بودم. ولي علا تنها پسرم نبود، دوستم بود، رفيقم بود، همدمم  بود ، مونسم بود، همه چيزم بود من خودم را آماده كردم براي اين كه راهش را انتخاب كنم، خودش هم مسئولم شد. چيزهايي هم كه گفته است هنوز در ذهنم است. هنوز هم بعد از اين  همه سال دارم با بچه هاي مجاهدم زندگي مي كنم. با آنها هستم، كار مي كنم، حرفهاي علا توي مغزم است.

من آن زمان در تعجب بودم كه چطور شد؟ در رشته قبلي اش با معدل خوب قبول شد ؟  بعد رفت توي تيم فوتبال كه باز هم برايم تعجب آور بود. همه اش توي فكرش بودم. سالهاي بعد فهميدم كه چرا از اين دانشگاه به اين دانشگاه رفته و چرا به اين تيم هاي فوتبال رفته است.  او مدتي در تيم دارايي بود. بعد رفت تيم سپيد رود در رشت. ...

در سالهاي 56ـ57 فعاليتهاي بسيار گسترده اي داشت. در لاهيجان همه مي دانستند او فعال است. حتي مرتجعان هم مي دانستند. او در راهپيماييها شركت مي كرد. ما هم با او بوديم. با ساواكيها درگير مي شد. چند بار ساواك ريخت توي خانه ما. يكبار صبح زود بود. از در و ديوار ريختند توي خانه. تا گفتم چه خبر است مرا كوباندند به ديوار. چادرم از سرم افتاد. با قنداق تفنگ زدند به پهلويم. مي خواستند خفه ام كنند. بعد رفتند. مدتي بعد علا برگشت. گفت مامان خيلي خوب كاري كردي مقاومت كردي.

من با بچه هايم در راهپيمايي شركت مي كردم. ده نفر، ده نفر مردم را مي آورديم توي خانه مان غذا مي داديم كمك مي كرديم اين ها را اين دزدان انقلاب هم مي دانند. من را مي شناسند. بچه هاي من را مي شناسند. راستي خودشان كجا بودند؟

بعد از اين كه اين خميني ضحاك آمد بچه ها نتوانستند مدت زيادي كار كنند. همه اش به زد و خورد گذشت. علا و ساير بچه هايم از اول با سازمان بودند. فالانژها مي آمدند و مي زدند و مي بردند. ولي همان موقع هم علا احترام زيادي حتي بين مرتجعان داشت. به او چيزي نمي گفتند. بعد از انقلاب مقدار زيادي اسلحه در ميان مردم پخش شده بود. يكبار چون مي دانستند كه مردم علا را خيلي دوست دارند او  را خواستند كه به مردم بگوييد اسلحه را به مسجد بدهند .

علا خيلي با مردم مي جوشيد. بيشتر وقتها به كوره پزخانه ها مي رفت. با كارگران بود. به روستاها مي رفت. با مادران ميليشيا رفت و آمد مي كرد.  خانه اين مي رفت، خانه آن مي رفت سر مي زد و محبوبيت زيادي نزد مردم داشت.

در جريان انتخابات مجلس، او كانديداي سازمان بود. يك روز آمد در مسجد جامع لاهيجان سخنراني كرد. من خودم هم همان جا بودم. آن جا رو به جمعيت فرياد زد : مردم من يك مجاهد خلقم! مي خواهيد رأي بدهيد يا ندهيد. عده اي آمدند فرياد زدند و دست خودشان را بريدند گفت علا با خون خودمان به تو راي مي دهيم و دادند. راي خيلي زيادي آورد. مردم در چهارده ، رودبنه،  پاشاكي همه به او رأي دادند. ولي خميني نخواست كه از مجاهدين كسي به مجلس برود. خودتان كه بهتر مي دانيد.

بعد از 30خرداد و عهدي كه با علا بستم

بعد از 30خرداد من ديگر از بچه ها خبر نداشتم. مخفي بودم. حكم دستگيري من را داده بودند. من هم با بچه ها در خانه هاي تيمي كار مي كردم. در خيابانها با بچه ها كار مي كردم. در ماشينها با بچه ها كار مي كردم. خودم يك طرف مخفي شدم، بچه هايم يك طرف. هيچ خبري نداشتيم از هم. فقط يك روز علا من را ديد. گفت مادر من آمده ام تو را ببينم. دست كرد جيبش هفت تيرش را بيرون آورد.  گفت خميني آن طرف ، ما اين طرف. مامان ما از خميني جدا شديم. حواست باشد. بغلش كردم. بوسيدمش ، لبش را بوسيدم ، آب دهانش آمد به لبم. اين وداع 5دقيقه بيشتر نشد و فقط سفارش كرد كه سازمان و مسعود را فراموش نكني. برگشتم گفتم پسرم اگر طناب دار به گردنم بيفتد هرگز سازمان و مسعود را فراموش نخواهم كرد. اين عهدي بود كه من با علا بستم.

او رفته بود به مشهد. سازمان منتقلش كرده بود مشهد. آنجا هم دستگير شد. بچه هاي مشهد كه زندان بودند آمدند براي من از علا صحبت كردند. بچه ها خواسته بودند كه مادر را بياوريد پيش ما. من به مشهد رفتم. بچه ها آمدند من را بردند، رفتيم توي يك خانه اي و قرار بود علا بيايد آن جا. ولي نشد. دو روز بعد علا دستگير شد. او را بردند شكنجه گاه چالوس. بعد بردند گيلان دادگاهي كردند و در دي ماه اعدامش كردند.

دي ماه سال۶۰ مسئولم به من گفت مادر شما يك سري به خانواده شريعتي بزن. به سرعت رفتم رضا شهر در پشت كوه سنگي مشهد.  خانه پدر و مادر عصمت آنجا بود. وارد كه شدم ديدم دم در ماشين زياد است. همه سياهپوش، دم در ايستاده بودند.  فوري فهميدم. ديدم مادر عصمت دارد جيغ و داد مي كشد. خيلي ابراز ناراحتي مي كرد و  مي گفت «علا»ي من را كشتند و... تا من را ديد، به او گفتم خانم علا پسر من است. شكر كه پسرم با يزيد بيعت نكرد. با حسين بيعت كرد. مادر عصمت خيلي اظهار ناراحتي مي كرد. مي گفت شاه، علي من را كشت و خميني هم «علا»ي من را كشت. 

دکتر علی شریعتی

مجاهد شهید علا کوشالی شهید قهرمان از لاهیجان
 

 رفتم دستم را گذاشتم روي سينه اش، سوره والعصر را خواندم. برگشتم بروم، باز  با صداي بلند گفتم: پسرم شيرم را به تو حلال كردم، با حسين بيعت كردي. يك سري فالانژها نشسته بودند افتادند دنبالم. داشتند من را تعقيب مي كردند. داغ علا يك طرف تعقيب اينها يك طرف. حواسم سر جايش نبود. آمدم از خيابان رد بشوم يك موتوري به من زد و چند متر پرتم كرد. سرم  و پايم خورد به جدول خيابان و شكست.  ولي بلند شدم. پاسداران آمدند گفتند چي شده؟ گفتم هيچي. نمي توانستم بگويم. گفتم هيچي ام نشده. يك اتوبوسي آمد، آمدم توي آن بنشينم خونم از سرم ريخت. ديدم توي اتوبوس هم نمي توانم بروم. با چه مكافاتي رفتم به خيابان نادري. آنجا يك پايگاه داشتيم. بچه ها را كه ديدم گفتند چه خبر از علا؟ گفتم خدايا اين قرباني را از من قبول بكن، راضي ام به رضاي خدا. اين را كه گفتم بچه ها همه فهميدند.

اين تصور را كرده بودم كه يك  روز علا را از دست بدهم؟ بله بله، خودش گفته بود برايم. مي فهميدم كه يك روز از دستش خواهم داد. خودش بارها به من گفت: مادر نگاه كن! ممكن است ما نباشيم، 4تا فرزندت از دست بروند، ثروت و مال و زندگي ات برود، همه چيزت برود. مريض مي شوي. تبعيد مي روي. مادر همه چيز مي شوي. اين را دارم اول از همه به تو مي گويم. بعد مي گفت از مسعود كناره گيري نكن! اين پسر من را تعليم مي داد. هميشه مي گفت مي گفت راه ما را بايد ادامه بدهي. با بچه هاي مجاهد هستي بايد اين كار، اين كار، اين كار را بكني. اين است كه هنوز هم كه با فرزندان مجاهدم كار مي كنم ياد علا مي افتم. و حرفهايش ذهنم را مي گيرد. چون گفتم كه مسئولم بود، دوستم بود، رفيقم بود، قلبم بود. به خاطر همين است كه خودم را تا پاي جان در ركاب همين رهبري، مسعود و مريم عزيزم، هستم و خواهم هم بود و تا پاي جان هم كار خواهم كرد.

بعد نادر افشار مسئول مشهد بود. من با او در مشهد ماندم. يك روز يك برادري در خيابان بهشتي تير خورد. ما آنجا يك خانه اي داشتيم. آمديم برادر را برداشتيم آورديم خانه. بيست و چهار ساعت بيشتر طول نكشيد. با امكانات كمي  كه داشتيم فردا ساعت هفت صبح آن برادر در بغلم فوت كرد. فكرم اين بود كه چكار بكنم؟ دو سه تا از بچه كوچولوهايي كه پدر مادرشان شهيد شده بودند آنها را هم سر پرستي مي كردم. نتوانستم به كسي تحويل بدهم. چون آن موقع خيلي ضربه خورده بوديم. بچه ها را بالا گذاشتم. فكر كردم اين برادر جوان را چه كارش بكنم؟ به ذهنم رسيد كه او را همين جا توي خانه دفن بكنم.  يك سر، آن بچه ها بودند كه بايد به آنها رسيدگي مي كردم، و يك سر بايد به اين كار مي رسيدم. ديدم هيچ جايي ندارم جز يك زير زمين. يك بيلچه باغباني داشتم. يك مقداري لوله هاي آب را گذاشتم توي زير زمين و زمين را خيس كردم. با بيلچه زمين را كندم. خيلي سخت بود. تا زمين را كندم آن بچه ها هم در بالا جيغ و داد مي كردند. بالاخره قبر را كندم. آن برادر را آن جا دفن كردم. چيزي به جز يك چادر سفيد نداشتم. يك انگشتر عقيق دستم بود. با سنگ انگشتر را شكاندم. عقيق را زير لبش گذاشتم. براي اين كه بعد از انقلاب با كمك اين عقيق سازمان پيدايش بكند. خدا مي داند و شهيدان مجاهدين مي دانند من چي كشيدم. ماشاالله چه قدي داشت. اول سرش را گرفتم. پايش را گرفتم. چادر را پيچيدم به جسد خونينش. البته شهيد چيزي نمي خواست. ولي من هم توانش را نداشتم. بعد از دفن فكر كردم چكارش بكنم؟ يك زيلويي بود آوردم رويش گذاشتم. بعد يك كمد آهني بود آن را هم گذاشتم رويش. ديگر جاني براي من نمانده بود. خيلي برايم سخت بود. ياد همه شهدا مي افتادم و خودم را تطبيق مي دادم. در لحظه اي كه جسد را در خاك مي گذاشتم همه اش ياد بچه هاي خودم بودم. مي دانستم بچه هايم به اين سرنوشت دچار مي شوند. همه اش در مغزم اين 4تا پسرم بود كه الان رفتند ؟ هستند؟ چه شدند

نجم الدين و كمال الدين و شمس الدين هم بعد از علا، فعال شدند. 

فرزندان شهید مادر کوشالی

نجم الدين زمان شاه، دانشجوي حقوق بود. در سال57 رفت قم ميان طلبه ها براي تبليغ ميان آنها. همان زمان يك سخنراني دو آتشه در لنگرود داشت. بعد دستگيرش كردند و دادگاهش توي لاهيجان بود. مردم جمع شدند. من هم رفتم. گفته بودند بايد وثيقه بگذاريم تا آزاد بشود. و تا آخر سال57 توي زندان بود. وقتي هم آخوندها دستگيرش كردند زير شكنجه به شهادت رسيد.

كمال الدين هم خيلي فعال بود. 25سال داشت. در دانشگاه تبريز دانشجوي رشته ادبيات بود. هركدامشان قبول شدند در دانشگاه نمي ماندند كمال الدين به شهرهاي مختلف مي رفت. اصلا از او خبر نداشتم. ولي شنيدم او را بردند توي دادگاه، به او گفتند كمال كوتاه بيا تا آزادت كنيم. گفت نه! هرگز! ما انقلاب كرديم، شما دزد انقلاب هستيد. بعد به بازجويش گفته بود هفت تيرت را بده تا بزنم به مغز خميني. همين جواب كفايتش بود. خيلي شجاع بود. معروف بود. مردم هم خيلي دوستش داشتند. در 21آبان به شهادت رسيد 

شمس الدين 12رياضي بود. 17 سالش بود. يك ميليشياي آتشين بود. آخر فاز سياسي خانه تيمي داشتند. مي آمد خانه. هندوانه قاچ قاچ مي كرد مي گذاشت توي كيسه نايلون از پشت بامهاي همسايه ها مي رفت خودش را به بچه ها مي رساند. از آن طرف مي آمد پرده نويسي مي كرد ديوار ها را مي نوشت. از اين كارها مي كرد. در فاز نظامي من از دستگيري اش خبر نداشتم. جاي ديگري بودم كه او دستگير شد و خبر نداشتم.

شمس و كمال  وقتي شهيد شدند من از طريق سازمان خبردار شدم.

علا با عصمت شريعتي ازدواج كرد.  https://martyrs.mojahedin.org/i/

با یاد مجاهد شهید عصمت شریعتی مزینانی(کوشالی)

• زندگینامه شهیدان
• 1387/01/19

مجاهد شهید عصمت شریعتی مزینانی(کوشالی)

محل تولد: مشهد

شغل: دانشجو روان شناسی

سن: 24

تحصیلات: -

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: 7-12-1359

محل زندان: -

6ماه بيشتر با هم نماندند. آن 6ماه هم با هم نبودند. يك طرف او بود، يك طرف ديگر عصمت. بعد علا دوم دي شهيد شد، و 8اسفند عصمت شهيد شد. عصمت در تهران دستگير شده و در اوين بود. من يك خانه اي بودم. عصمت يك خانه ديگر. بچه ها عصمت را آوردند او را براي آخرين بار ديدم. بعد از دستگيري عصمت را خيلي شكنجه كردند. عسگراولادي رفته بود به استاد محمدتقي شريعتي گفته بود: من مي خواستم نوه ات را آزاد كنم ولي نوه ات خيلي هتاك بود. هيچ كي جرات نداشت جلويش برود. هرچه خواستيم تبرئه اش بكنيم نشد. عسگراولادي به استاد شريعتي گفته بود در 19بهمن وقتي جسد موسي و اشرف را آوردند نشان زندانيها دادند، عصمت تا وارد شده و جسدها را ديد سلام نظامي داد. همين كه آمدند او را بگيرند عصمت پريد به سمت آخوند گيلاني. زد و خورد شد و پاسداران او را گرفتند بردند بعد زير شكنجه از بين رفت.

منوچهر بزرگ بشر يكي ديگر از شهيدان خاندان ماست. 

 

علی اکبر (منوچهر) بزرگ بشر ۳۳ساله متولد تهران و کارمند بیمه اجتماعی بود. او یکی از سربه‌داران قتل‌عام۶۷ است که در مرداد سال۶۷ در زندان گوهردشت کرج همراه با هزاران زندانی سربه‌دار شد.

پسر خواهرم است. دانشجو بود ، در تهران در خانه هاي تيمي دستگير شد. هفت سال در زندان خميني بود. در قزلحصار و اوين و گوهردشت بود. بعد از فروغ جاويدان، در جريان قتل عام زندانيان سياسي شهيدش كردند. اين پسر تمام شكنجه ها را اين پسر تحمل كرد. يك بار  لاجوردي لعنتي از خانواده اش خواسته بود كه به او بگويند توبه كند. يكي از اعضاي خانواده اش رفته بود زندان گفته بود منوچهر بس است ديگر و او هم جواب داده بود: برو از خاله ام كه الان در پاريس است خجالت بكش. بعد گفته بود ديگر هم ملاقات من نيا! او همه مواضع سازمان را تاييد كرده بود. براي همين هم  در اولين دسته اعداميها قرار گرفت. اين منوچهر براي من خيلي عزيز است. عكسهايش را پيش عكس پسرهايم گذاشته ام. خيلي برايم عزيز است. هفت سال زندان و شكنجه را تحمل كرد

من مشهد بودم. از مشهد آمدم تهران تا اين كه سال 63 آمدم تركيه و از آن جا به اينجا. الان هم با سازمان مي گذرانم. با بچه ها مي گذرانم. خيلي هم خوبم. هميشه از خدا مي خواهم بيشتر من را نيرو بدهد، فعاليت من را بيشتر بكند كه بتوانم راهم را ادامه دهم. من در همه تظاهرات ها شركت مي كنم. در در كنفرانسها شركت مي كنم. مثلا اين عكس مال رم است. در رم رفته بوديم جلو سازمان ملل نشسته بوديم. اين عكسها هم در كپنهاك گرفته شده. در آنجا يك خبرنگاري آمد گفت من يك سوال دارم گفت از ته دلت حرف بزن. وقتي 4بچه ات شهيد از مسعود و مريم بيزار نشدي؟ گفتم نه بيشتر از همه چيز به اينها علاقه دارم بچه هاي من آنها را دوست داشتند. مسعود و مريم هيچ كس را به زور نمي كشند بياورند. همه به دلخواه خودشان مي آيند، من مادر را مي بيني؟ به دلخواه خودم به مسعود علاقه دارم...

 

مادر کوشالی وبیاد این مادر عزیز، مادر ۵ شهید والامقام وقهرمان از لاهیجان مراسم تشييع و مجلس ترحيم مادر مجاهد كوشالي

مادر کوشالی وبیاد این مادر عزیز، مادر ۵ شهید والامقام وقهرمان از لاهیجان مراسم تشييع و مجلس ترحيم مادر مجاهد كوشالي 

سخنرانی های مریم رجوی

 

۷ مهر, ۱۳۸۹

مراسم تشييع و تدفين مادر مجاهد محترم ايجه اي كوشالي مادر شهيدان مجاهد خلق، علاء، كمال، شمس و نجم الدين كوشالي كه پس از عمري مجاهدت و صبر و استقامت در برابر ديكتاتوري آخوندها دعوت حق را لبيك گفت، روز سه شنبه 6مهرماه 1389 با حضور هموطنان و اعضا و حاميان مقاومت در گورستان شهر سرژي در پاريس برگزار شد.

شركت كنندگان در مراسم سپس در مجلس يادبودي كه در مقر شوراي ملي مقاومت ـ  اورسورواز برگزار گرديد خاطره اين مادر مجاهد را گرامي داشتند.

در مراسم تدفين و در مجلس ترحيم اين مادر بزرگوار سخنرانان ارزشهاي انساني و شجاعت  او را ستودند و درگذشت مادر را به فرزند مجاهدش نسرين كوشالي در اشرف و به خانواده بزرگ مقاومت در اشرف تسليت گفتند.

پيام مريم رجوي در  مراسم تشيع مادر مجاهد كوشالي  توسط خانم شهرزاد صدرحاج سيدجوادي قرائت گرديد.

بگذار تا بگريم چون ابر در بهاران
كز سنگ ناله خيزد روز وداعِ ياران

مادرِ بزرگوار و مجاهدم «محترم ايجه اي» مادر كوشالي، دار فاني را وداع گفت و با سرفرازي و رستگاري به ديدارِ رفيقِ اعلي شتافت.

امروز اما،  روزِ وداع با مادر كوشالي نيست. روز سلام به اوست.
سلام به او و بر پنج فرزندِ مجاهدش،
سلام بر دلاوري وشجاعتش،
سلام بر شرافت و رشادتش.
سلام بر او روزي كه زاده شد، روزي كه عليه رژيم ضدبشري آخوندي قيام كرد و روزي كه در اوج رستگاري و ايمان چشم بر اين جهان فروبست.

با اداي احترام به پيكر پاكِ مادر، درگذشت مادر مجاهد كوشالي را به مادرانِ بزرگوار و مجاهدم، به همة اعضاي مقاومت، به خواهر عزيزم نسرين كوشالي در اشرف و همة اشرفيها و بخصوص به مسعود تسليت ميگويم.
همچنين به مردمِ لاهيجان، به خانواده‌هاي مجاهدين در سراسرِ ايران و  به خانواده‌هاي محترم كوشالي و ايجه اي در ايران و خارج از ايران، تسليت ميگويم.

…
اما مطمئنم كه در روز آزادي ميهنمان او هم همراه با ديگر  جاودانه فروغها برخواهد گشت و در كنار مردممان، شاد و سرفراز  و حاضر و ناظر خواهد بود.
ـ
خدايا به همة ما صبر و شكيبايي عطا كن و نيكي‌ها و ارزش‌هاي انساني اين مادر مجاهد را در صفوفِ اين مقاومت بگستران.
درودهاي ما به روح پاكش
درودهاي ما به ايمان و صبر و پايداري‌اش
و درود  به او كه با سرفرازي و رستگاري از دنيا رفت

مجلس يادبود مادر مجاهد محترم كوشالي اور سور واز ـ 6مهر1389

بسم الله الرحمن الرحيم
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبَادِي  وَادْخُلِي جَنَّتِي
اي مادرمجاهد،
اي نفس مطئنه،
اي شيرزن اشرف نشان،
اي مظهر صلابت وغيرت و مجاهدت،
واي فرياد جهادِ زينبي، در برابر رژيم يزيدي خميني،
دراين سفر رستگاري، دراوج سرفرازي و خوشنودي ، به نزد پروردگارت بازگرد:
ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً،
، بله به جوار رفيق اعلي، و به كنار فرزندان دلبند مجاهدت،  كه آنها را سراز پا نشناخته در راه خدا وخلق تقديم كردي،  بازگرد.
ازعلا،  قهرمان ميدانهاي ورزشي و پهلوان عرصه جهاد ومبارزه انقلابي،  تا شمس الدين و نجم الدين  و كمال الدين و همين طور مجاهد شهيد عصمت مزيناني مجاهدان شهيد راه آزادي …
اي مادرمجاهد،
تورا با اشك ديدگان و داغ دلهايمان، درغربت به امانت به خاك سپرديم
…
وگواهي ميدهيم كه درهمه حال پشت وپناه فرزندان مجاهدت بودي وتا لحظه آخر زندگي، به پيمان پايداري ومجاهدت و دفاع از اشرف وفاكردي،
پس چه كسي مي گويد كه دراين سفر رستگاري، تو ازميان ما رفته اي؟!
هرگز، تو زنده اي؛
به عنوان نمونه و الگويي از صلابت  اشرفي  و راه ورسم وفا و پايداري، به ويژه براي مردم لاهيجان وگيلان،
– باهمه مهربانيهاي مادرانه ات براي مجاهدين واعضاي خانواده بزرگ مقاومت ،
– باهمه دلاوري و آمادگي ات  براي دفاع ازاشرف،
– با تمامي استواري وسازش ناپذيريت در مصاف با دشمن ضدبشر،
– و با تمامي ارادت و عشق و علاقه و تعهدت با راهبرعقيده ودلهايمان، مسعود،
مادر كوشالي عزيز،
تو سمبلي از نسل بيشماران مسعود
– با روحيه – سرزنده – باصلابت- جنگنده
– بدهكار و مايه گذار و صاحب خانه
– ناآرام و البته با طمأنينه
– شكرگزار خدا نسبت به همه ابتلائات و سختي ها و در يك كلام رودي هميشه جاري و آتش فشاني هميشه گدازان.
ازخدا ميخواهم كه در فقدان مادري چون تو به همه ما صبر و استقامت عطا كند.
از خدا مي خواهم كه تمامي فرزندانت در اشرف را دركنف حمايت وحفاظت وعنايت خودش قرار دهد.
و دعا ميكنم كه روح پرفتوحت درجوار قرب حضرت حق و دركنار فرزندان شهيدت قرين رحمت ورضايت خدا باشد.
سلام و درود همة ما بر مادر كوشالي

 

مادر مجاهد محترم کوشالی مادر قهرمان شمالی ها بخصوص لاهیجان وبیاد او - اور سور واز ـ ۶مهر۱۳۸۹ (مجلس یادبود) وپيام رئيس جمهور برگزيده مقاومت ايران

مادر مجاهد محترم کوشالی مادر قهرمان شمالی ها بخصوص لاهیجان وبیاد او -  اور سور واز ـ ۶مهر۱۳۸۹ (مجلس یادبود) وپيام رئيس جمهور برگزيده مقاومت ايران 

 او در معرفی خودش برایم گفت: «فرزندم! من مادر کوشالی هستم. چهار پسرم را از دست داده‌ام. یکی هم عروسم به نام عصمت شریعتی. و یکی هم منوچهر بزرگ بشر که پسر خواهرم بود» مادر در مورد نحوه آشنایی‌اش با سازمان به من گفت: «اولین پسرم علا بود. من از طریق این پسرم با سازمان آشنا شدم. خودم هیچ آشنایی با سازمان نداشتم. این پسر وقتی اولین بار به  دانشگاه تهران  رفت با سازمان آشنا شد... برای اولین بار این علا بود که از بچه‌ها صحبت کرد. او من را با سازمان آشنا کرد، بعد مسئولم شد و من خیلی خوشحال شده بودم». یک بار از مادر پرسیدم آیا هیچ وقت تصور این که یک روز علا را از دست بدهد داشته اشت؟ او گفت: «بله، بله، خودش گفته بود برایم. می‌فهمیدم که یک روز از دستش خواهم داد. خودش بارها به من گفت: مادر نگاه کن! ممکن است ما نباشیم، چهار تا فرزندت از دست بروند، ثروت و مال و زندگی‌ات برود، همه چیزت برود. مریض می‌شوی. تبعید می‌روی. مادر این را دارم اول از همه به تو می‌گویم. بعد گفت از مسعود کناره‌گیری نکن! این پسر من را تعلیم می‌داد. همیشه می‌گفت. می‌گفت راه ما را باید ادامه بدهی» مادر از لحظه ای که خبر شهادت علا را شنیده گفت که: «سوره والعصر را خواندم... با صدای بلند گفتم: پسرم شیرم را به تو حلال کردم، با حسین بیعت کردی»

این جان عاریت که به حافظ سپرده دوست

روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

بعد از شهادت فرزندان، مادر در کنار مجاهد شهید نادر افشار، مسئول وقت مشهد، به مبارزه ادامه می‌دهد و خاطرات تکان‌دهنده ای از آن ایام داشت. من شخصاً با او ساعتها نشسته و گپ و صحبت و مصاحبه داشته‌ام. و هربار که از خودش و کارهایش می‌گفت غرق در شگفتی می‌شدم. یکبار برایم از دفن جسد یک مجاهد گفت که: «یک روز یک برادری در خیابان بهشتی تیر خورد. ما آنجا یک خانه‌یی داشتیم. آمدیم برادر را برداشتیم آوردیم خانه. بیست و چهار ساعت بیشتر طول نکشید. با امکانات کمی‌ که داشتیم فردا ساعت هفت صبح آن برادر در بغلم فوت کرد. فکرم این بود که چه کار بکنم؟ دو سه تا از بچه کوچولوهایی که پدر مادرشان شهید شده بودند آنها را هم سر پرستی می‌کردم. نتوانستم به کسی تحویل بدهم. چون آن موقع خیلی ضربه خورده بودیم. بچه‌ها را بالا گذاشتم. فکر کردم این برادر جوان را چه کارش بکنم؟ به ذهنم رسید که او را همین جا توی خانه دفن بکنم. یک سر، آن بچه‌ها بودند که باید به آنها رسیدگی می‌کردم، و یک سر باید به این کار می‌رسیدم. دیدم هیچ جایی ندارم جز یک زیر زمین. یک بیلچه باغبانی داشتم. شیلنگ آب را گذاشتم توی زیر زمین و زمین را خیس کردم. با بیلچه زمین را کندم. خیلی سخت بود. تا زمین را کندم آن بچه‌ها هم در بالا جیغ و داد می‌کردند. بالاخره قبر را کندم. چیزی به جز یک چادر سفید نداشتم. یک انگشتر عقیق دستم بود. با سنگ انگشتر را شکاندم. عقیق را زیر لبش گذاشتم. برای این که بعد از انقلاب با کمک این عقیق سازمان پیدایش بکند. خدا می‌داند و شهیدان مجاهدین می‌دانند من چی کشیدم. ماشاالله چه قدی داشت. اول سرش را گرفتم. پایش را گرفتم. چادر را پیچیدم به جسد خونینش. بالاخره شهید را آن جا دفن کردم... بعد از دفن فکر کردم چه‌کارش بکنم؟ یک زیلویی بود آوردم رویش گذاشتم. بعد یک کمد آهنی بود آن را هم گذاشتم رویش. دیگر جانی برای من نمانده بود. خیلی برایم سخت بود. در لحظه یی که جسد را در خاک می‌گذاشتم همه‌اش یاد بچه‌های خودم بودم. می‌دانستم بچه‌هایم به این سرنوشت دچار می‌شوند. همه‌اش در مغزم این چهار تا پسرم بود که الآن رفتند؟ هستند؟ چه بر سرشان آمد؟.»..

مادر تا زمانی که در داخل ایران بود سنگین‌ترین مسئولیت ها را به دوش کشید. بعد هم که به خارج کشور منتقل شد همواره یکی از عناصر ثابت و پا برجای تظاهرات و تجمعها و حتی ملاقاتهای سیاسی بود. او در عین جنگندگی بسیار مهربان بود

 .

 

 

ملاحظه می‌شود که تعریف کامل و شایسته چنین زنان انقلابی، به‌رغم عواطف شدید مادرانه، در کادر یک فرهنگ مرد سالار اساساً غیرممکن است. باید آنها را در جایگاه واقعی خودشان که همان جایگاه «زن انقلابی انتخاب کرده و آگاه» است قرار داد و بعد به خواندن سرگذشت تاریخی هر یک پرداخت.

مادر احمدی «تاریخ» ی علیه یک «ضدتاریخ»

 

اسامی شهیدان قیام خطه شمال از مشهد تا آذربایجان از میان اسامی و مشخصات ۶۶۲ شهید راه آزادی در اعتراضات سراسری ۱۴۰۱

 اسامی شهیدان قیام خطه شمال از مشهد تا آذربایجان از میان اسامی و مشخصات ۶۶۲ شهید راه آزادی در اعتراضات سراسری ۱۴۰۱

شهیدان راه آزادی

اما در این قسمت  ما تعدادی از شهیدان خطه شمال از مشهد گلستان ومازنداران تا زنجان وآذربایجان را انتخاب کردیم 

اسامی همه  ۶۶۲ را در حقوق بشر ایران  را روی همین لینک کلیک کنید ،ببینید و بخوانید 

۷-میلاد زارع، بابل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۹ شهریور

۱۳-ساسان قربانی، تالش، محل شهادت مقابل درب پاسگاه رضوانشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۱۸-غزاله چلاوی، آمل، ۳۳ ساله، بر اثر شلیک ماموران امنیتی به پیشانی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۲۲-حنانه کیا، نوشهر، ۲۳ ساله،‌بر اثر شلیک ماموران امنیتی در تهران – ستارخان، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۲۳-یاسین جمالزاده، شاندرمن، بر اثر شلیک ماموران امنیتی در رضوانشهر، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور – پدر دو دختر

۲۷-محسن مال میر، نوشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی به ناحیه قلب، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۲۸-علی مظفری، قوچان، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰شهریور – والیبالیست تیم سایپا

۳۱-بهنام لایق پور، رشت، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۳۳-سیدمهدی موسوی، زنجان، ۱۵ ساله، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۱ شهریور

۳۵-امیر نوروزی، بندرانزلی، ۱۶ ساله، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۱ شهریور

۳۹-مازیار سلیمانیان، رشت، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۱ شهریور – عضو کانون هواداران تیم فوتبال سپیدرود رشت

۴۰-هدیه نعیمانی، نوشهر، ۲۵ ساله، بر اثر شلیک ماموران امنیتی در خیابان حافظ نوشهر، تاریخ شهادت اول مهر ۱۴۰۱، در بیمارستان بهشتی براثر شدت جراحات شهید شد.

۴۱-عرفان رضایی، بر اثر شلیک ماموران امنیتی

۴۲-ابوالفضل مهدی پور، بابل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی

۴۳-امیرحسین شمس، نوشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۴۴-مهرداد قربانی، زنجان، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۴۶-ابوالفضل اکبری دوست، لنگرود، بر اثر شلیک ماموران امنیتی

۵۴-محمد فلاح، ۳۵ ساله، آمل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۵۷- محمد حسین خواه، مازندران، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۱ شهریور

۵۸- مهرداد عوض پور، نوشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۱ شهریور

۵۹- محمدرسول مومنی زاده، رشت، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۱ شهریور – وی هنگام دفاع از یک زن هدف گلوله قرار گرفت.

۶۱- حسین علی کیا، نوشهر، ۲۳ ساله، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۶۳- سیدسینا موسوی، آمل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۶۸- ساسان باقری، رضوانشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۹ شهریور

۷۰- سیدعباس میرموسی، لنگرود، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۸۰- امیرحسین مهدوی، رشت، بر اثر ضربات باتوم و قنداق تفنگ به سرش، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۸۲- مرتضی نوروزی، لنگرود، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور

۸۴-پویا ( علی) احمدپور پسیخانی،۱۷ ساله، رشت، بر اثر ضربه باتوم ماموران امنیتی، تاریخ شهادت اول مهر ۱۴۰۱ – وی ابتدا به کما رفت و پس از چند روز کما به شهادت رسید.

۸۷- محسن محمدی کوچکسرایی، قائمشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ شهریور، مزار وی در امازاده صالح کوچکسرا است.

۸۹- محراب دولت پناه، تالش، زاهدان، بر اثر شلیک ماموران امنیتی با گلوله به سر، تاریخ اصابت ۲ مهر ، وی ۷ روز در کما بود و روز ۹ مهر به شهادت رسید.

۹۱-امیررضا نادرزاده، ۱۹ ساله، اهل نوشهر، دیپلمه بود و امسال باید به دانشگاه میرفت. ۲ مهر بازداشت شد و روز ۶ مهر خبر مرگ او به خانواده اش داده شد.

۱۰۲- محمدجواد زاهدی، ۱۶ ساله، ساری، با ۹۵ گلوله ساچمه ای در سر و کمر به قتل

۱۱۰- مهرگان زحمتکش، رشت، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۰ مهر

۱۱۱- عارف عاشوری، زندانی در زندان لاکان رشت، بر اثر شلیک عوامل زندان در شورش زندان لاکان رشت.تاریخ شهادت یکشنبه ۱۷ مهر

۱۱۳-میلاد درخشان، اهل و ساکن روستای کلاچاه از توابع خمام در درگیری زندان لاکان رشت در بند ۸ کشته شد. جنازه او با حضور ماموران طوریکه فقط صورتش دیده شود به خانواده تحویل و دفن شد. تاریخ شهادت یکشنبه ۱۷ مهر

۱۱۴- مهران رجبی، اهل رشت، در زندان لاکان رشت با گلوله ماموران زندان کشته شد. تاریخ شهادت یکشنبه ۱۷ مهر

۱۱۵- مهرزاد بهروز، اهل رشت، در زندان لاکان رشت با گلوله ماموران زندان کشته شد. تاریخ شهادت یکشنبه ۱۷ مهر

شهیدان راه آزادی

۱۱۷- اسرا پناهی، ۱۵ ساله، اردبیل، در دبیرستان شاهد ضرب و شتم شده و سپس در بیمارستان جان باخت، تاریخ شهادت: ۲۰ مهر

۱۳۵- مائده جوانفر، ۲۸ ساله پرستار در رشت، براثر شلیک ماموران امنیتی در رشت، تاریخ شهادت ۴ آبان ۱۴۰۱شده است یا پس از بازداشت)

۱۵۷- ابوالفضل بائو، ۱۶ ساله، در قائم شهر براثر شلیک گلوله به قلبش کشته شد. تاریخ شهادت: ۳۰شهریور

۱۵۸- رحیم کلیج، در قائمشهر کشته شد. تاریخ شهادت:‌۳۰ شهریور

۱۶۹- پریسا بهمنی، جراح عمومی ، اهل زنجان، براثر شلیک ماموران امنیتی مقابل ساختمان نظام پزشکی، تاریخ شهادت: ۴ آبان

۱۷۳- امیر (عارف) قربانپور، لشت نشا رشت، براثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۷ آبان

۱۸۰- پویا رجب نیا، ۲۴ ساله، اهل بابل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۹ مهر

شهیدان راه آزادی

۲۰۳- رسول حدادی، اهل زنجان، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۴ آبان

۲۰۶- عرفان زمانی ۲۰ ساله، اهل لاهیجان براثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۱۲ آبان

۲۰۸- محمد انوش نیا، اهل رشت، زندانی ، در درگیری زندان لاکان رشت کشته شد، تاریخ شهادت ۱۷ مهر

۲۱۳- علی فاضلی، اهل آمل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۶ آبان در تاریخ ۱۲ آبان

۲۲۲- محمدرضا بالی لاشک، اهل نوشهر، بر اثر گاز اشک آور ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۱۲ آبان

۲۲۹- کمیل امیرخانلو، اهل گلوگاه، براثر شلیک در خرمدشت کرج، تاریخ شهادت ۱۷ ‌آبان

۲۳۶- مهدیس حسینی، اهل آمل، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۱۲ آبان

۲۵۵- نوید بادپا، اهل گندکاووس، زیر شکنجه ماموران امنیتی در تهران، تاریخ شهادت ۲ آبان

۲۶۴- سپهر اسماعیلی، اهل کیاشهر، براثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۳ آبان

۲۶۹- میلاد سعیدی، ۱۶ ساله، اهل سیاورز تنکابن (شهسوار)، براثر شلیک ماموران امنیتی به سر، تاریخ شهادت ۲۴ آبان

۲۷۲- محمد صالحی، اهل بهشهر، براثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۱ آبان (وی قهرمان بکس بوده است)

۲۹۰- سیدعلی عراقی، ۲۳ ساله، اهل تبریز،‌بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۵ آبان

۲۹۳- جواد رضایی اهل لاهیجان، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۵ آبان

۲۹۷- آرام حبیبی، اهل سنندج، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۶ آبان

۲۹۸- آیلار حقی، اهل تبریز، بر اثر پرتاب از بلندی، تاریخ شهادت ۲۵ آبان

۳۳۳- فرشید موسوی، ۲۴ ساله، اهل آمل، بر اثر ضربات زیر شکنجه ، تاریخ شهادت ۲۹ آبان

۳۴۵- مهران بصیر توانا رفتار، ۲۹ ساله، اهل فومن، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۲۸ آبان (از ۲۵ آبان در کما بوده است)

۳۵۳- امیرمحمد دلیری لنگرودی اهل لاهیجان، با ماشین زیر گرفته شد، تاریخ شهادت ۲۵ آبان

۳۶۵- محمدجواد اسعدزاده، ۳۰ ساله اهل مشهد، در حال شعار نویسی بازداشت شد و بر اثر ضربا باتوم – زیر شکنجه در تاریخ ۲۹ آبان ۱۴۰۱به شهادت رسید

۳۶۸- آرام مجد، اهل قائمشهر، بر اثر شلیک ماموران امنیتی تاریخ شهادت ۳۰ آبان

۳۶۹- مهدی کابلی کفشگیری، ۱۵ ساله، اهل گرگان، زیر شکنجه ماموران امنیتی تاریخ شهادت ۲۵ آبان( ۲۵ ام به کما رفته و سپس در بیمارستان جانباخت)

۳۷۳- علی اکبر حیدرزاده اهل کاشمر، در حین شعارنویسی مورد تعقیق قرار گرفته و براثر شلیک ماموران امنیتی در تاریخ ۲ آذر به شهادت رسید.

۳۷۹- اویس مسعودی زاده، اهل تربت جام، بر اثر شکنجه، تاریخ شهادت ۴ آذر

۳۸۰- مهدی بحر نژاد، تربت جام، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهات ۴ آذر۶ آبان

۳۹۵- مهران سماک ۲۷ ساله، اهل بندرانزلی، شب باخت تیم فوتبال جمهوری اسلامی براثر شلیک ماموران امنیتی جان باخت، تاریخ شهادت ۸ آذر

۳۹۷- حسن ناصری خور، اهل مشهد، بر اثر شکنجه ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۶ آذر (وی قهرمان و مربی رشته بوکس استان خراسان بود)

۳۹۸- آرش شیخ علیزاده، اهل رودبار کرمان، براثر شلیک ماموران امنیتی در لار شیراز، تاریخ شهادت ۲۹ آبان

۴۰۱- مونا چمنی اهل رشت، براثر ضربات باتوم به سر، تاریخ شهادت ۸ آذر

۴۱۱- میثم پدیدار اهل رشت، ۳۲ ساله، در درگیری زندان لاکان رشت براثر اصابت گلوله ماموران زندان ، تاریخ شهادت ۱۷ مهر

۴۱۲- مقداد عزیزی، اهل خرمدره زنجان، در تهران براثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت آبان ۱۴۰۱

۴۱۳ – محمد خلیلی اهل مشهد، بر اثر شلیک ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۳۰ آبان

۴۱۸- رضا دهبوید ، ۲۹ ساله، اهل ساری، زیر شکنجه ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۱۳ آذر (وی را احضار کردند و بعد جسد شکنجه شده اش را تحویل دادند)

۴۱۹- محمدرضا قربانی اهل فومن، براثر شکنجه ماموران امنیتی در کرج، تاریخ شهادت اول آذر

۴۲۳ – امیر نظافت اهل مشهد، بر اثر شلیک ماموران امنیتی به سر، تاریخ شهادت ۱۳ آذر

۴۳۳- مجیدرضا رهنورد ۲۳ ساله اهل مشهد، به اتهام کشتن دو بسیجی در تاریخ ۲۱ آذر در ملاء عام (خاص) در مشهد سربدار شد. وی دومین اعدام شده اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ است

۴۴۴ – ندابیات اهل زنجان زیر شکنجه ماموران امنیتی، تاریخ شهادت ۵ آذر

۴۴۵- سروش پوراحمدی، ۳۲ ساله، بندر انزلی، در کرج بر اثر شکنجه، تاریخ شهادت ۲۶ آذرماه ۱۴۰۱- وی را به شدت شکنجه کرده و در بیابانی رها کرده بودند.

۴۵۷- نرگس خرمی فرد، اهل مشهد، وکیل دادگستری، تاریخ شهادت آبان ماه ۱۴۰۱

۴۶۸- مهدیس حسینی، ۱۷ ساله، اهل آمل، بر اثر شلیک، تاریخ ۱۲ آبان ماه ۱۴۰۱

۴۷۱- مریم غواصی، اهل مشهد، بر اثر شلیک، بر اثر شلیک، تاریخ شهادت: ۱۶ مهرماه ۱۴۰۱، پیکر او در روضه الزهرا گلزار شهدا دفن شد.

۴۷۳-حیدر عظیم قیه باشی، ۳۶ ساله، اهل تبریز، زیر شکنجه، تاریخ شهادت: ۱۲ دی ماه ۱۴۰۱، وی زیر شکنجه شدید برای اعتراف اجباری برای کشتن یک بسیجی بنام حسین اجاقی بود. او کارگردان سینما و روزنامه نگار بود.

۴۹۴- ستایش شریفی نیا، ۱۶ ساله، اهل کردکوی، در اثر شکنجه، تاریخ شهادت: ۲۳ دی ۱۴۰۱

۴۹۶- شیده علی پرست، ۱۸ ساله، اهل لاهیجان، بر اثر شکنجه، تاریخ شهادت: ۲۸ دی ماه ۱۴۰۱، وی چند روز بعد از آزادی از زندان به صورت ناگهانی جان باخت.

۵۰۳- مهران عباسپور اقدم، تاریخ شهادت: ۲۳مهرماه ۱۴۰۱، در زندان لاکان رشت کشته شد.

۵۱۲- ابراهیم (پرهام) نیکپور، اهل آمل، تاریخ شهادت: ۲۶ بهمن ماه ۱۴۰۱، او دستگیر شده و پس از آزادی به شکل مشکوکی جان سپرد.

۵۱۹- محمد حسینی خواه، اهل ساری، بر اثر شلیک، تاریخ شهادت: ۳۱شهریورماه ۱۴۰۱

۵۲۰- محسن مالمیر، اهل نوشهر، بر اثر شلیک، تاریخ شهادت: ۳۰ شهریورماه ۱۴۰۱

۵۲۱- هادی چاکسری، ۲۹ ساله، اهل آمل، بر اثر شلیک، تاریخ شهادت: ۶ آبان ماه ۱۴۰۱

۵۲۲- مهران بصیر توانارفتار، ۲۹ ساله، اهل فومن، در تاریخ ۲۵ آبان ماه ۱۴۰۱، بر اثر شلیک زخمی شد و به کما رفت. او در روز ۲۸ آبان ماه ۱۴۰۱، به شهادت رسید.

۵۳۳- محمد آریان خوشگوار، ۱۸ساله، اهل سنندج، تاریخ شهادت: ۲۳ اسفندماه ۱۴۰۱، بر اثر ضربات چاقوی نیروهای امنیتی به کما رفت و از چهارماه زندگی در کما جان باخت.