در سیزده به در آرزو کنیم آرزوی عمومی محقق شود
مانا ارجمند
به
آب افكندن سبزه در صحرا و گره‌زدن سبزه‌ها روز آرزوهای خوب و روز بهترین
آرزو یعنی برطرف شدن نحوست از میهن و فرارسیدن بهار ایران است
وقتی
مردم دوازده روز اول بهار و نوروز را با جشن و شادمانی گرامی دارند، در
سیزدهمین روز، به‌باغ و صحرا می‌روند و سبزه ها و سبزینگی ها را به آب
میسپرند و در واقع ارمغان رویش و سبزینگی و طراوت و سرسبزی را به آب میدهند
تا آن را به همه جا ببرد و چه ارمغانی بهتر از گندم و آب و سرحالی و
سرزندگی که عمومی شود.
تاریخچه
سیزده‌به‌در به باستان بر میگردد به نیاکان ما عصر آتشكده‌ها و مهرپرستی و
به‌همین‌خاطر نیز مراسم این‌روز را در محلهای تاریخی برگزار می‌كردند.
روز
طبیعت (سیزده‌به‌در) سنت ایرانیان باستان به مناسبت پیروزی ایزد باران بر
دیو خشکسالی اَپوش می‌باشد. روز سیزدهم از ماه فروردین، تیر یا تِشتَر نام
دارد. ایزد تیر یا تشتر ایزد باران است و در باور پیشینیان پیش از آشو
زرتشت برای این که ایزد باران در سال جدید پیروز شود و دیو خشکسالی نابود
گردد باید مردمان در نیایش روز تیر ایزد از این ایزد یاد کنند و از او در
خواست باریدن باران نمایند.
پس مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می‌فتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌نمودند.
سیزده
به در را بادخوران یا بادگیران هم می گفتند یعنی حتما بیرون به دشت و صحرا
بروی و در آغوش طبیعت روزی را سپری کنی .رسم تاب‌بازی و تاب‌خوردن در
آغوش طبیعت در این‌روز را هم از نشانه‌های آن دانسته‌اند.
دسته‌یی
از تاریخ‌نگاران، جشن سیزدهمین روز نوروز را در باورهای دینی ایرانیان
قدیم جستجو می‌كنند. به‌گمان آنها، قبل از سلسله ساسانی، مردم به‌عنوان یك
رسم دینی در این‌روز به‌صحرا می‌رفتند و سبزه‌ها را به‌آب می‌سپردند.آنها
معتقد بودند كه ارواح پاك، از چند روز پیش از شروع سال جدید، از آسمان
به‌زمین فرود می‌آمدند و از طریق شعله‌های آتش وارد خانه‌های مردم می‌شدند و
با خودشان خیر و بركت می‌آوردند.پیشینیان ما، مقدم آنها را گرامی
می‌داشتند و سفره‌های خود را برای پذیرایی از این مهمان نادیدنی، اما عزیز،
رنگین می‌كردند.روز سیزده فروردین كه موعد بازگشت ارواح پاك به‌جایگاه
ابدیشان بود، مردم برای بدرقه، روانه دشت و صحرا می‌شدند و آنها را برای
صعود به‌آسمانها مشایعت می‌كردند.
سیزدهمین
روز فروردین را امروزه، مردم در تمامی شهرهای میهن جشن می‌گیرند. به‌دشت و
صحرا و دامنه‌های اطراف شهرها و یا پاركهای نزدیك محل اقامت می‌روند و
این‌روز را خوش و خرم می‌دارند. یكی از قدیمی‌ترین سنتهای آن، گره‌زدن
سبزه برای گشوده‌شدن آرزوها در طول سال است. در همین‌روز، سبزه‌هایی كه از
اسفندماه برای ایام عید سبز شده و زینت‌بخش سفره‌های هفت‌سین و تاقچه‌ها و
رفها بوده، به‌جویبارها سپرده می‌شود.
واقعیت
این است که هیچ‌روزی از فصلها و ماههای زیبای پارسی نحس نیست. اما اگر
مردم بافرهنگ و میهن‌پرست ایران، جشن سیزده‌به‌در را سمبلی برای زدودن
نحوستها از فكر و زندگی خود برگزیده‌اند، پس بسیار مبارك و گرامی است.
هر‌سبزه‌یی كه به‌جویی افكنده می‌شود، روانه كردن قاصدی برای دعوت بهار
پایدار رهایی و خرمی و سرسبزی و آبادانی به‌این مرز گهربار می‌باشد.
خدای بزرگ ایران، ایزد یکتا خشکسالی و فقر و بدبختی را از ایران بیرون کند و نعمت و مهربانی و شادمانی را مهمان مردم کند
برگرفته از آژانس ايران خبر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر